Koniec

Skończyła się pewna epoka w naszym życiu. W Siedlisku zrobiło się pusto. Nie ma już roześmianego, berneńskiego pysia, ogona zwalającego wszystko ze stolika do kawy, Nie ma Mili. Odeszła dwa tygodnie temu. Nagle, na niewydolność krążeniowo-oddechową. W czwartek jeszcze wyciagnęła nas na spacer, "pomagała" mi sprzątać strych, rozrabiała. Jak zawsze. A w piątek rano była osowiała, leżała i na wszystko była obojętna. Pojechaliśmy do doktora. Mila weszła do swojego ulubionego weterynarza, pomachała ogonem, doktor zbadał i zaczął szukac leków na serce. Mila położyła się, zatoczyła łebkiem i...przestała oddychać. Reanimacja nic nie dała. Odeszła. Nie sposób opisać co poczuliśmy. Była naszą córeczką kudłatą, pieszczochem i radością. Od kilkunastu lat zawsze w naszym domu był berneńczyk. Był Czoperek - cudowny pies, pierwszy psi terapeuta w Trójmieście, później do Czoperka dołaczyła malutka Milunia. Po śmierci Czoperka "na chwilę" był z nami Jed. Tak naprawdę przyjechał tylko, by odejść w spokoju i w komforcie. Miał bebeszjozę i przewlekłą niewydolność nerek. Potem był Niuś - mój cudowny, kochający Niuś z rozumkiem wielkości orzeszka i ogromnym, kochającym sercem. A teraz nie ma już też Miluni. Nie wiem, czy będziemy jeszcze mieli bernusia. Na początku myśleliśmy, że już nie, że już dość, one tak szybko odchodzą, ale teraz brakuje nam kudłacza w domu. Omek jest cudownym psem, jednak jego wiek nie pozostawia złudzeń. Każdy dzień jest darowanym. Nie ma z kim iść na spacer. Jest pustka.

Mała Mi - pierwsze chwile razem:

Jeszcze w hodowli. Z rąk jednego Pańcia trafiła prosto w ramiona drugiego. Wojtek zawsze był dla niej najważniejszy.


Pierwszy spacer.

Z Czoperkiem

Pierwsze święta

Rosła szybko

Miała swoje zabaweczki

Które czasem jej nie wystarczały...

Na ulubionym fotelu...potem przestała się na nim mieścić...

I zaanektowała kanapę...

Pokochała wieś.

Matkowała wszystkim kotom

I już. Nie ma. Nie mogę więcej nic pisać, wybaczcie...